Forget me not อย่าลืมฉัน

      “ไม่ต้องกลัว เธอไม่ตายหรอก” นายแมนว่า "แต่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ  อะไรดีนะของเธอที่คุ้มค่าพอที่แลกเปลี่ยนชีวิตได้" นายแมนเดินช้าๆใช้ความคิด  "ลองเสนอดูสิว่าเธอคิดว่าอะไรของเธอที่คุ้มค่า

พอจะที่แลกกับการที่เธอมชีวิตได้ อย่างเช่นชีวิตของเด็กคนนี้"  เขาชี้ไปที่พริ้นช์ นิดสั่นหัวเด็ดขาด  

“หรือว่าคนนี้ดี” นายแมนหมายถึงมัดหมี่

      นิดสั่นหน้าอย่างเด็ดขาด  “ฉันไม่ยอมแลกชีฝวิตฉันกับการสูญเสียใครเด็ดขาด”   นิดว่าเสียงเครือ 

 “ถ้างั้นเธอมีอะไรมาแลกเปลี่ยนให้ฉัน ถ้ามันคุ้มค่าฉันก็จะไว้ชีวิตเธอ” นายแมนถาม 

  “อย่าไปให้มัน นิดหนีไปเร็ว”  พริ้นช์ตะโกน “ไม่ต้องห่วงเรา เอาตัวเธอให้รอดก่อน"

  “จะให้เราทิ้งเธอสองนรพื่อเอาตัวรอดได้ยังไงกัน ไม่มีทาง เราทำไม่ได้ รอดเรารอดด้วยกัน ตายก็ตาย

ด้วยกัน”

  แล้วนิดหันไปทางตัวต้นเหตุ บุคคลที่มีส่วนทำให้เธอความจำเสื่อม “ถ้าต้องการชีวิตใครสักคนก็เอา

ชีวิตเราไปเลย”

  “ปล่อยคนอื่นๆไปซะแล้วมาเอาชีวิตเรา” นิดร้องขอ  “คนอื่นๆไม่เกี่ยว  ก็ปล่อยไปตามทางของเขา”

  นายแมนแสยะยิ้ม “เธอพูดเองนะ อย่าหาว่าฉันใจร้าย”  เขาพยักหน้าแทนคำสั่ง 

นิดถูกลากตัวออกไป

  “ไม่นะ นิด”  พริ้นช์กรีดร้องตะโกน เขาดิ้นรนอย่างไร้ความหมาย น้ำตาไหลออกมาเมื่อเห็นคนรักถูกพา

  “ใจเย็นๆ รับรองแฟนแกไม่ตายแน่”  อนุชาหัวเราะหึๆ สูบบุหรี่ด้วย

“ไอ้สารเลว  เราอุตสาห์ไว้ใจ แกกลับ” พริ้นช์ตลาด  ไม่ติดว่าเขาถูกล็อคตัวอยหมอนั้นได้เละแน่  

"ขี้ขลาดนี่มาเอาชีวิตเราไปสิ แล้วปล่อยนิดไป” 

    “รู้ไหมทำไมเราปล่อยให้ความจำแกกลับมาไม่ได้”  นายแมนว่าใช้ผ้าอุดปากเธอ

เด็กสาวสั่นหน้าแทนคำตอบ เธอรู้สึกหนาวสั่นไปหมดด้วยความกลัว  รู้โดยสัญชาตญาณทันทีว่า

ความซวยกำลังมาเยือนตัวเอง  

พริ้นช์ดิ้นแทบคลั่งต้องการปกป้องคนรัก แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลยในสภาพนี้

  แมนหัวเราะอีกครั้ง  “แกจะกลายเป็นพยานที่อาจจะทำให้ข้าติดคุกไงล่ะว่ะ ”

“ต่อให้ความจำยังไม่กลับมา ฉันก็เอาแกเข้าคุกได้ พฤติกรรมของแกตอนนี้เป็นหลักฐานฟ้องว่า

แกชั่วแค่ไหน" 

    นิดถูกตบหน้าอย่างแรงเพราะคำพูดนั้น 

“ก็อยากจะรู้คำพูดของคนบ้าเสียสติจะเอากูเข้าคุกยังไง” 

“พอซะทีเถอะว่ะ" พริ้นช์ทนฟังมานานตะโกนขึ้น  “อย่าให้มีเวรกรรมมากกว่านี้เลย”  

 เขาเลยถูกชกที่ท้องจนจุก

  “แกจะยอมไหมว่ะ หรือจะให้คนที่แกรักเป็นบ้าแทน” แมนชี้ไปที่พริ้นช์  

เขาชูยาตัวหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าเธอ

“ยานี้คืออะไรรู้มะ”  แมนว่าพร้อมแสยะยิ้ม  “มันคือยาบ้า แกคงรู้แล้วสินะของสรรพคุณ

แต่ถ้าจำไม่ได้เดี๋ยวก็รู้”

     “แกคิดจะทำอะไรเขา” นิดว่าหน้าซีดเมื่อเห็นท่าไม่ดีพริ้นช์ตกอยู่ในอันตราย"

"กะจะลองให้แฟนเธอเสพยานี้ไง แต่ถ้าเธอกลัวแฟนเธอเป็นไรไปจะลองแทนแฟนก็ได้นะ"

แมนหัวเราะ "ขอบอกให้เวลาตัดสินใจแค่นาทีเดียวนะ ไม่ต้องกลัวถ้าติดแล้วจะลงแดงตายหรอก 

ถ้าเป็นลูกน้องฉันรับรองมีให้ตลอด แต่ต้องทำงานดีด้วยนะจ๊ะ ไม่งั้นก็

ลงแดงตาย"

“พวกแกเอามาจากไหน” นิดตะโกน  “นี่มันของผิดกฎหมายนะ ถึงฉันจะความจำเสื่อมแต่ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรนะ"   เธอหยุดพูดทันทีที่เห็นแมนชูเข็มฉีดยา   

“ลองพูดอะไรมากกว่านี้สิ  หมอนี่ได้ติดยาแทนแน่"

   “พวกแกทำบ้าอะไรกันนะ” มัดหมี่ที่ทนฟังมานาน ออกโรงทันที   “ฉันทนฟังเรื่องไร้สาระนี่มานานเกิน

พอ"

     “แกอยากติดด้วยอีกคนรึ” แมนถาม ตั้งท่าจะเข้าใกล้เธอ แต่พริ้นช์ไม่ยอมให้มัดหมี่เป็นอะไรเด็ดขาด 

เขาพุ่งตัวชกแมนจนล้มกลิ้งไป เป็นเหตุให้เด็กหนุ่มโดนกระทืบ 

แมนดึงหัวพริ้นช์ขึ้นมา เตรียมตัวจะฉีดยาเข้าเส้น

 “เดี๋ยวก่อน ข้าไม่อยากพลาดอะไรสนุกๆแบบนี้”   

พริ้นช์เงยหน้าขึ้นมาตามที่มาของเสียง เขาเห็นผู้ชายสองคนเข้ามา

“พี่ฤทธิ์ พี่จั้วะ”  พริ้นช์ร้องออกมา “ทำไม”  เขารู้สึกว่าโอกาสในการรอดชีวิตหมดไปในนาทีที่สองคน

ปรากฎตัว

  นายฤทธ์เดินไปใกล้นิด รอยยิ้ม “โทษของการที่แกทรยศจะต้องไปลงกับสาวน้อยคนนี้ เอาของมานี่" 

ประโยคหลังเขาสสั่งนายแมน แมนโยนของไปทันที  

“อย่าทำอะไรกันนั่น จะฆ่าหรือทำอะไรผมก็ได้แต่อย่าทำนิดเลย” พริ้นช์ขอร้อง “ผมขอล่ะ”    

  “น่าเสียดายนะ เด็กสาวกำลังมีอนาคตแท้ๆ แต่ชีวิตต้องพัง เพราะเป็นคนที่มึงรัก” นายฤทธิ์ว่า

“แกทำให้กูเสียแฟนเสียชื่อที่โดนตำรวจจับ ก็ต้องชดใช้สิ”  

“พี่มาลงโทษผมสิ เด็กคนนั้นไม่เกี่ยว” พริ้นชตะโกน"

“งั้นถามแฟนแกก่อนนะ” นายฤทธิ์หันไปทางนิด "เธอ เธออยากให้เขาติดยาจนต้องเข้าสถานพินิจหรือจะเสียสละตัวเองรับโทษแทนมันดีล่ะจ๊ะ"   นิดหน้าซีดด้วยความกลัว 

เธอไม่ยอมให้พริ้นช์เป็นอะไรอยู่แล้ว แต่เธอก็กลัว 

  “นิดอย่านะ ไม่เป็นไร อย่าไปยอมพวกมันนะ ชีวิตเธอจะมาพังเพราะเราไม่ได้”  

มีเสียงเท่าไหร่พริ้นช์ตะโกนออกมาหมด ถ้าชีวิตนิดพังเพราะเขา 

 เขาก็ไม่ขออยู่เป็นผู้คนอีกแล้ว เขาขอตายดีกว่าจะเห็นเธอโดนลงโทษแทน 

 “พริ้นช์ เราขอโทษนะ เรายอมให้แกเป็นอะไรไม่ได้จริงๆ” นิดว่าน้ำตาตลอ  “ไม่ต้องห่วงเราไม่ถึงตาย

หรอก”

 “นิดไม่ได้นะ" พริ้นช์ว่า “เธอจะบ้าเหรอ”  เขาตวาด   “อย่าทำอะไรโง่ๆ”  เด็กหนุ่มตะโกนหวังดึงสติคนรัก

 แต่มันสายไปแล้ว

 นิดหันไปเผชิญกับอดีตหัวหน้าเขาด้วยสายตาตรง

 “ถ้าฉันยอมเป็นเด็กส่งยา สัญญานะว่าจะปล่อยสองคนนั้นไป"  

 “แน่นอน ถ้าเธอสละตัวเอง เราจะปล่อยสองคนนั้นไป ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก”  นายฤทธิ์ว่า  

“ครอบครัวเธอจะปลอดภัย เรื่องระหว่างเราจะจบ ”นายแมนเสริมมาอีกคนพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ชนะ

“งั้นก็ลงมือให้จบๆเลย" นิดว่า   ไม่สนว่าพริ้นช์กับมัดหมี่จะว่ายังไงก็ตาม  

เธอไม่ยอมให้สองคนนั้นต้องเดือดร้อเพราะเธอ  

  “น้อง น้องรู้รึเปล่าอันตรายแค่ไหน” มัดหมี่เตือน “อย่าทำแบบนี้เลย มันถึงชีวิตนะ"

   “ผมขอจัดการด้วยตัวเองนะเรื่องนี้”  อนุชาว่สแสยะยิ้ม “ผมจะทำให้เธอความจำเสื่อมตลอดไปเอง”

     นิดถูกกระชากตัวอย่างแรง “ปล่อย ฉันเดินเองได้” นิดโวยวาย เธอถูกคนที่ไว้ใจที่สุดหลอก คนที่คิด

ว่าเขาไม่มีภัย

     “ส่วนสองคนนั้น ถ้าอยากรอดตายจากที่นี่ก็ให้เลือกเอาเองละกันว่าใครจะอยู่  เพราะมีคนรอดชีวิตได้แค่คนเดียว”

“หมายความว่ายังไง” มัดหมี่ถาม    "ตึกนี้จะพังแล้ว  ทางออกมีทางเดียวแต่ทว่ามันเล็กสำหรับคนเดียว 

และข้าตั้งเวลาให้ระเบิดไว้ และข้าคำนวณเวลา ภาวไว้แล้วว่า พอดีแค่คนหนึ่งออกมาได่ปลอดภัยเท่านั้น 

ถ้าจะรอดพร้อมกัน ตายคู่"

   หมอปรกเพิ่งเลิกเวรเสร็จกำลังจะกลับบ้าน   เขาสังหรณ์ใจเพราะวันนี้มัดหมี่ไม่มาทำงาน  หรือว่าเธอโกรธเขาอยู

แต่มัดหมี่เป็นคนมีความรับผิดชอบสูง  เรื่องเขาแต่งงานไม่น่าจะถึงกับทำให้เธอขาดงานได้ ต้องมีอะไรมากกว่านั้น

 “ครูครับๆ”   ภาวิชวิ่งหน้าตั้งมาท่าทางร้อนใจ  “มีอะไรภาวิช รีบอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวก็ล้มหรอก รักษากิริยาหน่อย"

“ครูอย่าเพิ่งบ่นผมตอนนี้เลย มีเรื่องสำคัญกว่า” ภาวิชหอบ“ผมเห็น มัดหมี่รีบร้อนออกไปตามมอเตอร์ไชด์คันหนึ่ง เมื่อวันก่อน อาจเป็นเหตุให้เธอหายไป”

“เธอว่าไงนะ” ครูปรกขมวดคิ้ว

"ผมไม่เห็นคนขับหรอก แต่น่าจะเป็นเด็ก ผมกลัวว่าเธอจะถูกล่อลวงนะครับ วันนี้รุ่นผมนัดสังสรรค์กัน เธอไม่มา พ่อแม่

เธอมาตามหาที่งานด้วย แม่ร้องไห้ใหญ่ โทรศัพท์เธอก็ปิดเครื่อง เธอไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว คอนโดก็ไม่อยู่"